Een ontdekkingsreis, van verdriet tot acceptatie. Het helen; weer dochter mogen zijn. Ze vertelt erover vanuit haar hart. Annette Oppenberg. Over haar rol van mantelzorger. En over haar moeder, Christina van der Meer, 81 jaar. En hoe Herberg Thuis hen tot steun heeft mogen zijn.

“Ze heeft het lang weten te verbloemen. In haar huis stuitte ik op documentatie over vergeetachtigheid en dementie.”

2020. Haar moeder wordt gedotterd. Verwardheid doet de artsen iets vermoeden waarna een geriatrisch onderzoek volgt en daarmee de diagnose Alzheimer. “Beginstadium, maar toch, geen fijn nieuws om te krijgen, ook al verklaart het een hoop”, aldus Annette.

Christina heet haar moeder, een trotse vrouw van nu 81 jaar. Graag onafhankelijk. Zodoende heeft ze het lang weten te verbloemen. “Totdat ik bij haar thuis op documentatie stuitte over vergeetachtigheid en dementie. Ze was dus zelf al op onderzoek uitgegaan.”

In de eerste maanden na de diagnose verandert er nog niet zoveel. Maar dan is er toch meer hulp nodig. Het is casemanager Anne-Wil Pesschier die haar wijst op het bestaan van Herberg Thuis. “Wat een top casemanager, dat móet echt even gezegd”, vult Annette aan.

Herberg Thuis

Het contact verloopt warm, zonder enige dwang. “Begripvol, vragend naar onze behoefte. Er werd regelmatig gebeld en meegedacht. Dat hielp enorm, omdat je zelf nog zo onzeker bent, afwachtend. Onwetend. Dan is het fijn dat iemand doortastend is.”

“Het ging om mijn moeder, dat het haar zou passen. Geen gemakkelijk tijd, want zij wilde zelf niet.”

“In dat moment? Ze was boos, hield de deur dicht. Maar ze was ook heel eenzaam en hunkerde naar aandacht, maar de gedachten aan iemand in haar huis beangstigde haar en dagbesteding was echt nog een brug te ver. Mijn moeder wilde vooral gezien worden. Dat, én gezelschap.”

In Buddie V. wordt dat gezelschap gevonden.
“Ik koos haar via het online platform, afgaande op haar foto met daarbij een korte omschrijving. Puur op gevoel. We maakten kennis met haar. Best spannend, maar wat deed zij dat mooi! Met de juiste toon en gelijkwaardigheid. Ze won het vertrouwen van mijn moeder.”

“Samen een balletje afslaan, dat vond mijn moeder geweldig.”

Haar moeder, altijd al een sportieve vrouw. Met Buddie V. deelt ze de liefde voor de golfsport en dus gaan ze er samen opuit om wat balletjes af te slaan. “Dat vond mijn moeder echt geweldig.”

Dat Buddie V. zichtbaar geniet van het samenzijn met haar moeder maakt het voor Annette een stuk makkelijker. “Hoewel mijn moeder door haar dementie de bezoekjes weer vergat; ik deed dat niet. Ik wist dat V. er voor haar was geweest en ze het fijn hadden gehad.”

“Het duurde lang voordat ik advies durfde te vragen, open te staan voor hulp, om uiteindelijk te ervaren hoe fijn dat juist is!”

De (aan) winst van een Buddie.

“Dat je het niet alleen hoeft te doen! Je een middag ontzorgd wordt. Tot ontspanning mag komen of je kunt richten op je werk, wetende; ze is in goede handen.”

Durf hulp te vragen, luidt dan ook haar advies. “Want het is een lange weg. Een Buddie heeft ervaring dus zeg eerlijk waar je tegenaan loopt, maak gebruik van de aanwezige kennis. Er rust vaak schaamte op het vragen van hulp. We houden graag alles zelf onder controle, maar ik wist niks. En bovendien, met openheid is iedereen gebaat. Ze zijn er om jou te ondersteunen, een heel waardevolle schakel. Dus deel! Dat maakt dat ook zij de dingen beter kunnen plaatsen en op hun beurt de ruimte voelen hun grenzen aan te geven. We zijn tenslotte allemaal mensen.” “Bovendien, je raakt ook zelf je leven kwijt. Alles staat in het teken van de zorg. Ze woonde destijds nog zelfstandig, ontkende de situatie, vond dat het nog prima ging. Alles werd zodoende een strijd. Ze belde veel en soms lukte het me niet meer om op te nemen, dan belde ze mijn broer. Ja, de laatste maanden waren zwaar.”

En zo ga je steeds een stapje verder.

Langs (toch) de weg van dagbesteding en indicaties. “Ik wilde goed voorbereid zijn en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Ze begon rond te dwalen op straat, zorgde steeds slechter voor zichzelf, begon af te vallen. Want ook dat vergat ze, of ze wel of niet gegeten had. Een tijdlang zijn de Buddies hier alert op geweest, zagen erop toe dat mijn moeder at.”

Ruim anderhalf jaar maken ze gebruik van Herberg Thuis. Verschillende Buddies ondersteunen haar moeder. En dan geven ook zij aan dat het niet langer kan. “Een hele stap, maar we besluiten onze moeder op de actieve wachtlijst te zetten voor uithuisplaatsing.”

“Er viel een last mijn schouders, ik mocht weer gewoon dochter zijn.”

In de beginfase van de zorg voor haar moeder voelt ze afkeer en boosheid richting haar, vertelt Annette openhartig. “Een leerproces en een confrontatie met oude familiepatronen. Maar met alles dat ik te leren had, in mezelf had op te ruimen, kwam de liefde voor mijn moeder terug. Waar ik in het begin ongeduldig was is nu zachtheid, ruimte en begrip. Als ze me nu ziet dan wordt ze emotioneel, blij. Lukt het me haar te troosten. Ik zoek haar ook weer vaker op. Na de opname kon ik dat even niet opbrengen. Ik zat simpelweg te vol. De weg was intens.”

“Aanvaard hulp! Blijf het niet buiten de deur zetten.”

“Mijn moeder is nu op haar plek, voelt zich thuis. Ze is onder de mensen en er wordt ontzettend goed voor haar gezorgd; ik kom er heel graag!”

Een warm web! Haar advies? “Aanvaard hulp, blijf het niet buiten de deur zetten. Ook ik heb moeten leren, maar ervaarde al snel de warmte van het veilige web geweven rondom mijn moeder. Van casemanager tot huishoudelijk hulp. En dus zo ook de Buddies van Herberg Thuis.”